Αποκοπή από τον εκκλησιαστικό κόσμο, “Ευλογημένος” ως τίτλος
21 Μαρτίου/3 Απριλίου 1972
Δευτέρα του Πάθους
Αγαπητέ Αδελφέ εν Χριστώ, Λαυρέντιε,
Δόξα τω Θεώ για όλα τα πράγματα! Είχαμε Λειτουργία χθες, αλλά μια χαρούμενη γιορτή παρ’ όλα αυτά, με 3 προσκυνητές (Αλεξέι και οικογένεια). Επίσης λάβαμε, το Σάββατο, μια πολύ συγκινητική επιστολή από τον Βλαδίκα Αντώνιο, η οποία αποκαλύπτει μια αγαπητική καρδιά. Μετά από αυτήν, κάτι από το κενό στο κάτω μέρος του στομάχου φαίνεται να έχει αφαιρεθεί. Παρ’ όλα αυτά, ευχαριστούμε τον Θεό ότι στην Πρόνοιά Του τα γεγονότα του περασμένου έτους και μισού μας έχουν αποκόψει, όπως και να έχει, από τον εκκλησιαστικό κόσμο και μας έχουν αφήσει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας στην έρημο; αυτό είναι μόνο για το καλό μας και ίσως και για το καλό των άλλων.
Εκτός αν ακούσουμε κάτι πριν από τότε που να αλλάξει τα σχέδιά μας, πιθανότατα θα πάμε στο Σακραμέντο νωρίς την Πέμπτη για να λάβουμε τη Θεία Κοινωνία (πιθανώς στην μικρότερη εκκλησία), και θα επιστρέψουμε εδώ πριν σκοτεινιάσει, δημιουργώντας όσο το δυνατόν μικρότερη αναταραχή στην εκκλησιαστική επιφάνεια. Εάν ο Θεός το θελήσει, θα συναντήσουμε το Πάσχα εξωτερικά (τουλάχιστον) όπως οι κάτοικοι της ερήμου, αν και εσωτερικά παραμένουμε ακόμα οι παλιοί μας εαυτοί.
Αλλά αν ένα από τα “προβλήματά” μας φαίνεται να βελτιώνεται, νέα προβλήματα δεν έχουν αργήσει να ξεπροβάλλουν στον ορίζοντα. Ο π. Γ. Γκραμπ γράφει ότι δεν τολμά κανείς να αποκαλεί κάποιον “Ευλογημένο” πριν η Εκκλησία μας δώσει το δικαίωμα να το κάνουμε, και αναφέρει την περίπτωση του Αγίου Ιωάννη του Κρονστάντ. Αλλά για όλη την ορθότητά του, ο Γ. Γ. είναι λάθος!—η Εκκλησία δεν αποκαλεί κανέναν ευλογημένο με διαταγή—αυτό είναι η Ρωμαιοκαθολική “μακαριοποίηση” (όπως στην πίσω πλευρά της τελευταίας Ορθόδοξης Ζωής!). Ο Άγιος Ιωάννης του Κρονστάντ δεν αποκαλείται ακόμα ευλογημένος, γιατί δεν ταιριάζει σε αυτή την κατηγορία. Οι τρελοί για τον Χριστό αποκαλούνται ευλογημένοι ακόμα και κατά τη διάρκεια της ζωής τους: Ευλ. Ξένια, Ευλ. Θεόφιλος, κ.λπ. Φυσικά, υπάρχουν αυτοί που δεν θα ήθελαν να αποκαλέσουν τον Βλάντ. Ιωάννη τρελό για τον Χριστό, και στην πραγματικότητα (αυτό είναι το κλειδί!) θα προτιμούσαν να τον ξεχάσουν εντελώς. Αλλά εμείς στέκουμε και πέφτουμε με την “τρελοσύνη” του, η οποία σίγουρα μια μέρα θα φανεί πιο σοφή από τη σοφία πολλών. Αλλά μας παρακολουθούν….
Προσευχηθείτε για εμάς.
Με αγάπη στον Χριστό,
Σεραφείμ, μοναχός
Υ.Γ. Όποτε έρθετε, μην ξεχάσετε ένα άλλο κουτί μολυβιού.